وقتي در مورد نقش افراد در يك تيم مي نوشتم كه چطور با همكاري يكديگر ميتوانند شرايط را براي كل تيم بهتر كنند،دنبال مثالي بودم كه مثال خيلي خوبي در ذهن نداشتم.
وقتي اين نوشته آقاي دكتر درگي را در مورد سمينار ارمنستان،حضور آقاي كاتلر و گروه همراهشان ميخواندم، اين پاراگراف نظرم را جلب كرد:
کاتلر در پاسخ‌گویی وشنیدن پرسش‌ها شتابی
نداشت. و این درست متضاد با گروه همراهان کاتلر بود که ترجیح می‌دادند
کاتلر سریعتر استراحت کند. همراهان کاتلر به تناسب کارشان، وظیفه داشتند تا
زودتر سمینار پایان یابد، و استراحت آغاز شود. اما کاتلر در کمال خونسردی
دیگران را دعوت می‌کرد تا پرسش‌هایشان را اظهار کنند.
اين اتفاقي است كه براي چهره هاي مشهور، زياد مي افتد. يعني همراهان دعوا ميكنند، دوست داران را كنار ميزنند، خبرنگاران را دور ميكنند، و تمام كارهاي منفي را انجام ميدهند (نقش آدم بد) تا فرد اصلي بتواند بهتر و جذاب تر ظاهر شود و محبوب تر شود. آنچه در اين سمينار هم رخ داده است. چرا؟
چون تمام آن تيم توافق جدي دارند كه افزايش محبوبيت آن چهره، كه لزوماً رهبر تيم هم نيست، بر زندگي و موفقيت همه آنها اثر زيادي دارد و در اين راه، هر كسي نقشي دارد.
حالا تجسم كنيد كه آقاي كاتلر دائم ميگفت "خسته ام" ، "نميتوانم" و ... آن وقت شركت كنندگان چه بازخوردي ميداشتند.
سربلند باشيد
